Stygmatyzacja nieprzystosowanych społecznie. Determinanty w pracy resocjalizacyjnej będące efektami piętna w Młodzieżowym Ośrodku Wychowawczym w Jaworku

Abstrakt

Niedostosowani społecznie, szczególnie dzieci i młodzież, trafiający do instytucji resocjalizacyjnych to osoby, które obok ewidentnych deficytów rozwojowych przekładających się na upośledzenie ich umiejętności i woli właściwego funkcjonowania w społeczeństwie, przeżywają określone emocje. Skutki tych emocji mają istotny wpływ na samoocenę i sposób myślenia o sobie wychowanków placówki. Młodzi ludzie, którzy w swoim krótkim życiu bardzo często spotykali się z negacją własnej osoby, doświadczali różnego rodzaju porażek i niepowodzeń, mają olbrzymie problemy z akceptacją własnej osoby, a także z akceptacją (lub co najmniej wolnego od uprzedzeń) przez niechętne im społeczeństwo. Proces resocjalizacji, któremu poddawani są nieprzystosowani społecznie, wymaga korekty deficytów, podjęcia działań rozwojowych i socjalizujących w taki sposób, by młodzi ludzie potrafili zrozumieć otaczający ich świat i nauczyć się w nim funkcjonować. Skuteczność tego procesu wymaga także likwidacji uprzedzeń i stereotypów stygmatyzujących osoby niedostosowane społecznie, które uniemożliwiają im efektywny powrót na łono społeczne.