Przeciwdziałanie wykluczeniu społecznemu – rola ośrodków interwencji kryzysowej w systemie przeciwdziałania przemocy w rodzinie

Abstrakt

W XXI wieku zjawisko przemocy w rodzinie jest zjawiskiem demokratycznym. Dotyczy wszystkich grup społecznych bez względu na wykształcenie, pochodzenie, wysokość dochodów. Od prawie 20 lat Państwo Polskie kładzie szczególny nacisk na przeciwdziałanie temu zjawisku. W 1998 roku Policja jako pierwszy podmiot zaczęła wcielać w życie procedurę przeciwdziałania przemocy w rodzinie pn. „Niebieskie Karty”. W 2005 roku weszła w życie ustawa o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie nakładając szereg obowiązków na organy administracji rządowej i samorządowej. Jednocześnie ustawa ta określiła uprawnienia osób doznających przemocy w rodzinie i określiła formy pomocy świadczonej przez poszczególne podmioty. W 2010 roku znowelizowano ustawę o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie, w konsekwencji każdy samorząd gminny został zobowiązany do przeciwdziałania przemocy w rodzinie, w szczególności w ramach pracy w Zespole Interdyscyplinarnym. Ostatnim obowiązującym aktem jest rozporządzenie Rady Ministrów z 13 września 2011 roku w sprawie procedury „Niebieskie Karty” oraz wzorów formularzy „Niebieska Karta”. Ww. akty prawne nałożyły również na samorządy powiatowe określone zadania w systemie przeciwdziałania przemocy w rodzinie. Między innymi jednym z zadań jest tworzenie Ośrodków Interwencji Kryzysowej. Ośrodki te szczególnie w powiatach, gdzie większość ogółu stanowią mieszkańcy wsi, pełnią jednocześnie rolę liderów w przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie. Gminy wiejskie, jak również niewielkie samorządy miejskie nie mają możliwości, w tym również dostatecznych środków finansowych, na realizację wszystkich form pomocy dla osób doznających przemocy, ale również osób stosujących przemoc (specjalistyczne wsparcie, pomoc psychologiczna, oddziaływania korekcyjno-edukacyjne dla osób stosujących przemoc itp.).