Metody zapobiegania procesom uwsteczniającym – pomiędzy andragogiką rewalidacyjną a gerontogogiką

Abstrakt

W niniejszym opracowaniu autorka starała się wykazać, że metody zapobiegania procesom uwsteczniającym mają istotne znaczenie dla prawidłowego przebiegu procesu edukacji i jego wyników, jak również przygotowania człowieka do okresu starości, radzenia sobie w życiu, wykonywania zawodu, uczestnictwa w kulturze, życiu rodzinnym i społecznym. Uzasadniono szczególny wpływ tych metod na życie ludzi niepełnosprawnych, pozbawionych przez los możliwości pełnowartościowej egzystencji i wynikające z niepełnosprawności trudności życiowe. Podkreślono też szczególną rolę profilaktyki i edukacji ustawicznej w przygotowaniu człowieka do starości. W celu przeprowadzenia badań wykorzystano metody badań andragogiki rewalidacyjnej: metodę sondażu diagnostycznego i metodę monografii andragogicznej. Przedmiotem badań tej subdyscypliny andragogicznej jest system kształcenia dorosłych niepełnosprawnych, jego przydatność do integracji celów, treści, form i metod edukacji osób niepełnosprawnych. Ponieważ problematyka badawcza dotyczy także okresu późnej dorosłości, wykorzystano elementy gerontogogiki jako nauki o wychowaniu, kształceniu, samowychowaniu i samokształceniu ludzi starszych. Przeprowadzone badania pozwoliły wysnuć wniosek o potrzebie głębszego zrozumienia, racjonalnego zaspokajania potrzeb edukacyjnych niepełnosprawnych, co w konsekwencji prowadzi do ich usamodzielnienia, godnego życia i pracy.