Bezpieczeństwo ekologiczne (środowiskowe) i kultura bezpieczeństwa ekologicznego (środowiskowego)

Abstrakt

Problematyka bezpieczeństwa ekologicznego (często podejmowana w zagranicznej literaturze i dokumentach strategicznych) jest coraz częściej analizowana w Polsce, chociaż jeszcze nie w takim stopniu, na jaki zasługuje. Niniejszy artykuł stara się uzupełnić tę lukę, która powstała w polskiej literaturze przedmiotu (z zakresu nauk czy studiów o bezpieczeństwie). W artykule przede wszystkim sformułowano autorską definicję bezpieczeństwa ekologicznego, a w zasadzie bezpieczeństwa środowiskowego (gdyż ta nazwa wydaje się bardziej poprawna, aczkolwiek w Polsce spopularyzowała się ta pierwsza). Zagadnienie to nie zostało wyczerpująco przedstawione w ubogiej, polskiej literaturze przedmiotu. Stąd też skupiono się w artykule na zagadnieniach podstawowych – terminologicznych. Scharakteryzowano również istotę oraz przedmiotowy i podmiotowy zakres bezpieczeństwa ekologicznego. Następnie przedstawiono związki tej odmiany bezpieczeństwa z kulturą bezpieczeństwa, omawiając zagadnienie kultury bezpieczeństwa ekologicznego (środowiskowego). To drugie zagadnienie jest bardzo ważne, ponieważ, aby w pełni zapewnić pożądany stan bezpieczeństwa ekologicznego (środowiskowego), musimy również zadbać o należyty poziom proekologicznej kultury. Tylko wtedy będziemy mogli skutecznie chronić środowisko naturalne.