Obrona przeciwlotnicza Wojska Polskiego w okresie międzywojennym

Abstrakt

W artykule przedstawiono rozważania, któ re koncentrują się na organizacji obrony przeciwlotniczej w Polsce po zakoń czeniu pierwszej wojny światowej do momentu napaści Niemiec hitlerowskich, co miało miejsce 1 września, 1939 r. W pierwszej części artykułu zwrócono uwagę na doświadczenia w zakresie organizacji obrony przeciwlotniczej, które zdobyły państwa walczące na frontach pierwszej wojny światowej. W tej kwestii przyjęto tezę, że ten konflikt zbrojny był pierwszym poligonem doświadczalnym dla jednostek obrony przeciwlotniczej osłaniających walczące wojska i obiekty cywilne przed atakiem sterowców i samolotów bojowych. Zdobyte przez inne państwa doświadczenia w zakresie obrony przeciwlotniczej stanowiły podstawę do stworzenia pierwszych jednostek artylerii przeciwlotniczej w Polsce po 1918 r. W wyniku rozwoju polskiej myśli wojskowej oraz działań praktycznych wypracowano w Polsce zasady obrony przeciwlotniczej wojsk lądowych oraz taktykę użycia artylerii przeciwlotniczej w różnych rodzajach działań bojowych. Bazując na nakreślonej sytuacji problemowej przyjęto, że celem artykułu będzie: przedstawienie organizacji obrony przeciwlotniczej w Wojsku Polskim w okresie międzywojennym oraz scharakteryzowanie jej organizacji w odniesieniu do podstawowych rodzajów działań bojowych.